Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα κεραμικά σκεύη. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 4 Απριλίου 2020

ΜΙΝΩΪΚΗ / CANDIA, Κεραμευτική Επιχείρησις Γ. Καβάλη

Βιομηχανικό Δελτίο Απογραφής - Ομάδα ΒΙ.Δ.Α.

Καταγραφή της ελληνικής βιομηχανικής κληρονομιάς.

Όνομα: ΜΙΝΩΪΚΗ / CANDIA, Κεραμευτική Επιχείρησις Γ. Καβάλη

Είδος: Βιομηχανία

Αρχική Χρήση: Χημική βιομηχανία

Εξοπλισμός: Δεν σώζεται (?)

Κατάσταση: ΑΝΑΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ, ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΣΤΟ ΡΟΥΦ

Επανάχρηση: -

Περιοχή: ΗΡΑΚΛΕΙΟ ΚΡΗΤΗΣ / ΡΟΥΦ ΑΤΤΙΚΗ

Πληροφορίες:

Ο Γεώργιος Καβάλης γεννήθηκε το 1907 στα Καράμπουρνα της Μ. Ασίας.

Το 1922 λόγω της Μικρασιατικής καταστροφής μετοίκισε στη Χίο με την οικογένειά του απ’ όπου κατάγοντο και οι πρόγονοί του (Χίος-Μυτιλήνη).

Το 1924 με πρωτοβουλία δική του έρχεται αυτός με την οικογένειά του στο Ηράκλειο της Κρήτης, όπου αρχίζει αμέσως να δραστηριοποιείται στον τομέα των αυτοκινήτων, εργαζόμενος στην εταιρεία FORD. Το ίδιο έτος με τον αντιπρόσωπο της εταιρείας FORD κ. Marsel, μετακομίζει στα Χανιά όπου εργάζεται μέχρι το 1928.

Από το 1928-1932 ασχολεταί στο νομό Χανίων με εργολαβικές εργασίες, κατασκευάζοντας δρόμους και δημόσια έργα.

Από το 1932 επιστρέφει στο Ηράκλειο και ιδρύει το πρώτο του εργοστάσιο επί της Λ. Ιωνίας στο Μασταμπά που είχε σαν αντικείμενο την παραγωγή τούβλων, κεραμιδιών και πιάτων από κόκκινους κρητικούς αργίλους.

Το 1945 μετά τον πόλεμο, επισκέπτεται τη νήσο Μήλο όπου ενοικιάζει και αγοράζει σταδιακά ένα μεγάλο αριθμό ορυχείων με το σκεπτικό την αλλαγή μάζας των προϊόντων των επιτραπε-ζίων ειδών από κόκκινη σε λευκή. Τα προϊόντα της περιόδου εκείνης παράγονται με την επωνυμία “Μινωική” έχοντας σαν έμβλημα την Παριζιάνα της Κνωσού.

Το 1956 μεταφέρεται με την οικογένειά του στην Αθήνα όπου ιδρύει το δεύτερο εργοστάσιο κατασκευής πιατικών επί της Πέτρου Ράλλη 19, έχοντας πάντα εν λειτουργία το πρώτο εργοστάσιο στη Λ. Ιωνίας.

Το 1958 πρώτος στην Ελλάδα αρχίζει την παραγωγή πλακιδίων εντός του εργοστασίου της Π. Ράλλη στην Αθήνα.

Το 1960 δημιουργεί ένα νέο εργοστάσιο κονιοποίησης και καθαρισμού καολινίτου στο λιμάνι της Μήλου Αδάμαντα.

Το 1962 πρώτος στην Ελλάδα παράγει πορσελάνη στη νέα επέκταση του εργοστασίου του στη Λ. Ιωνίας στο Ηράκλειο, με την επωνυμία Candia.

Το 1964 δημιουργεί ένα εργοστάσιο κονιοποίησης του καολινίτου και πυριτικού στη Μάνδρα Ελευσίνας.

Το 1970 αγοράζει επί της Κηφισού στον Αγιο Ιωάννη του Ρέντη, ένα οικόπεδο όπου με τις μελλοντικές του εγκαταστάσεις ασχολείται με το αγαπημένο του προϊόν, την πορσελάνη.

Το 1980 μαζί με τον γιο του Γιάννη, δημιουργούν στη ΒΙΠΕ Ηρακλείου νέες μεγάλες εγκαταστάσεις που σαν σκοπό είχαν την παραγωγή και εξαγωγή προϊόντων της πορσελάνης σε ευρωπαϊκές χώρες όπως Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία και άλλες.

Ο Γεώργιος Καβάλης θεωρείται ένας από τους δημιουργούς και στυλοβάτες της ελληνικής βιομηχανίας, η δραστηριότητα του οποίου από την αρχή έως το τέλος συνεισέφερε πολλά στην ελληνική οικονομία.

Οι επιτυχίες του βασίζονταν στην εφευρετικότητα, την διορατικότητα και την τόλμη του.

Ασχολείτο δε με τα θέματα της βιομηχανίας του, μέχρι το τέλος της ζωής του. Ποτέ δεν σταμάτησε να εργάζεται, να ονειρεύεται και να φτιάχνει ένα νέο μέλλον.

Κύριο μέλημά του ήταν οι άνθρωποί του τους οποίους ιδιαίτερα αγαπούσε στοργικά και φρόντιζε. Ηταν ευτυχής, διότι φεύγοντας είδε ότι οι κόποι του συνεχίζονται από τους απογόνους του.

Η μεγάλη του αγάπη ήταν η Κρήτη και ο κρητικός λαός, τους οποίους λάτρεψε, πίστεψε και εξετίμησε την αγάπη και τη συμπεριφορά τους απέναντί του και σαν τελευταία του επιθυμία ήταν να γυρίσει εκεί που ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του αισθανόμενος πάντα Κρητικός.

Πεθαίνει στις 25 Απριλίου, 2005

Πηγή : εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ 25-04-2005

Εμαθα από έναν 70χρονο για το Εργοστάσιο του Καβάλη. Βρίσκεται στον Αδάμαντα και μετά τον Καβάλη αγοράστηκε από τον Τιτάν και έκανε επεξεργασία καολίνης. Μετά αγοράστηκε από τον όμιλο Κυριακόπουλου ιδιοκτήτη της S&B (σήμερα η εταιρεία ανήκει στον Γαλλικό Όμιλο IMERYS. Ανακαινίστηκε και τώρα πλέον λέγεται “Συνεδριακό Κέντρο Μήλου – Γεώργιος Ηλιόπουλος” και είναι το στολίδι του νησιού μας.

Πληροφορία απο τον κο Παρ.Καρβουνιάρη, 25-04-2020

Βιβλιογραφία-Πηγές:

εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ 25-04-2005

Τα “μυστικά” του Ταύρου, σε έναν πολιτιστικό περίπατο με το ΠΙΟΠ

Από το πυργάκι του Ρουφ της Αμαλίας μέχρι τη σημερινή λεωφόρο Πέτρου Ράλλη…

Σελίδα στο fb Potters and Pottery of Greece

Όνομα καταγραφέα*: ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΧΑΡΙΤΟΣ, ΜΑΡΙΑ ΞΥΛΟΥΡΗ, ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣ ΚΑΡΒΟΥΝΙΑΡΗΣ

Ημερομηνία καταγραφής**: 03-04-2020

7* αυτός που εντόπισε/φωτογράφισε/αποδελτίωσε/κλπ.

**ημερομηνία που έγινε η καταγραφή/φωτογράφηση/αποδελτίωση/κλπ.

***οι φωτογραφίες και οι χάρτες συμπληρώνονται εκτός δελτίου και κάτω από αυτό.

Ευχαριστούμε για τη συνεισφορά σας στην καταγραφή της ελληνικής βιομηχανικής κληρονομιάς

Πηγή : google maps

θέση εργοστασίου στο ΗΡΑΚΛΕΙΟ

Πηγή: Τα “μυστικά” του Ταύρου, σε έναν πολιτιστικό περίπατο με το ΠΙΟΠ

Πηγή φωτογραφιών: Ι.Α. ΠΙΟΠ, Αρχείο ΟΧΟΑ

Πηγή : φωτο Ηρ.Φασουράκης 16-10-2018

Πηγή: Τα “μυστικά” του Ταύρου, σε έναν πολιτιστικό περίπατο με το ΠΙΟΠ

Πηγή φωτογραφιών: Ι.Α. ΠΙΟΠ, Αρχείο ΟΧΟΑ

θέση εργοστασίου στο ΡΟΥΦ

αρχείο κου Τριαντάφυλλου Τριανταφυλλόπουλου
από την σελίδα στο fb Potters and Pottery of Greece

αρχείο κας Κ. Παπαηλιάδη από την σελίδα στο fb Potters and Pottery of Greece
& κου Β.Παπανίκου από την σελίδα στο fb Potters and Pottery of Greece

πρώην εργοστάσιο του Καβάλη στον Αδάμαντα, τώρα “Συνεδριακό Κέντρο Μήλου – Γεώργιος Ηλιόπουλος”

Τρίτη 17 Μαρτίου 2020

ΟΡΥΧΕΙΟ ΠΑΣΠΑΡΑΣ (ΑΓΕΤ / ΤΙΤΑΝ)

Βιομηχανικό Δελτίο Απογραφής - Ομάδα ΒΙ.Δ.Α.

Καταγραφή της ελληνικής βιομηχανικής κληρονομιάς.

Όνομα: ΟΡΥΧΕΙΟ ΠΑΣΠΑΡΑΣ (ΑΓΕΤ / ΤΙΤΑΝ)

Είδος: Ορυχείο

Αρχική Χρήση: Ορυχείο/Μεταλλείο

Εξοπλισμός: Δεν Σώζονται

Κατάσταση: Εγκατελλειμένο . Ανενεργό

Επανάχρηση: -

Περιοχή: ΛΕΟΝΤΙ ΑΙΓΙΝΑΣ

Πληροφορίες:

Η "Πασπάρα" είναι μια μικρή σε έκταση περιοχή η οποία βρίσκεται στη βόρεια πλευρά του νησιού, στον παραλιακό δρόμο προς Σουβάλα. Για την ακρίβεια βρίσκεται στη θέση Λεόντι και αποτελεί την ονομασία ενός λόφου που υπάρχει εκεί, το έδαφος του οποίου αποτελείτε από "πασπάρα", ένα είδος λεπτού πορώδους πετρώματος, υποκίτρινου χρώματος, που σαν υλικό ύστερα από επεξεργασία, χρησιμοποιήθηκε ευρύτατα στην αγγειοπλαστική από τους λαϊκούς τεχνίτες του νησιού για τα πανέμορφα Αιγινήτικα κανάτια. Χρησιμοποιήθηκε επίσης σαν δομικό υλικό.

Στην περιοχή λειτούργησε από το 1931 έως και το 1951 εργοτάξιο εξόρυξης της πασπάρας ως υλικού για την κατασκευή τσιμέντου. Το εργοτάξιο ήταν επιχείρηση των εταιριών ΑΓΕΤ-Ηρακλής και Τιτάν οι οποίες είχαν αγοράσει το λόφο. Το μαλακό υλικό δεν χρειαζόταν ειδικά σκαπτικά μηχανήματα για την εξόρυξη του και οι Αιγινήτες εργάτες της εποχής χρησιμοποιούσαν κασμάδες για αυτό το σκοπό. Σε μια εποχή δύσκολη για την Αίγινα τα μεροκάματα από την εξόρυξη της πασπάρας προσέφεραν μια κάποια ανακούφιση στους κατοίκους του νησιού, παρά τη σκληρή δουλειά κάτω από αντίξοα συχνά συνθήκες.

Η πασπάρα και το πουρί, έπαιξαν μεγάλο και διαρκή ρόλο στην αρχιτεκτονική, την γλυπτική και την αγγειοπλαστική ιστορία της Αίγινας.

Πηγή : Η Πασπάρα.

Πολλά εργοστάσια κεραμικών της εποχής χρησιμοποιούσαν το φημισμένο υλικό της πασπάρας όπως ο ΚΕΡΑΜΕΥΣ Α.Ε., Στο βιντεο μαρτυρίας του κου Βασ.Ιπ.Οδαμπάσογλου από το αρχείο κου Ντίνου Θ. Κόγια, στο 16:50 αναφέρει οτι ή πρώτη ύλη για τα υποκίτρινα προϊόντα ερχόταν από την Αίγινα

Το αγγείο «που ιδρώνει»

Η πασπάρα χρησιμοποιείται στο εξωτερικό μέρος του κανατιού. Ο λεπτόκοκκος λευκός πηλός προσδίδει στο αγγείο μία πορώδη –γι’ αυτό και διαπερατή στο νερό- επιφάνεια. Εφόσον το αγγείο είναι γεμάτο με νερό, μικρή ποσότητα αυτού διαπερνά αργά τα τοιχώματά του. Το εξωτερικό αεράκι εξατμίζει το νερό, το δοχείο «ιδρώνει» και η εξάτμιση ψύχει το εσωτερικό. Κατ’ ουσία πρόκειται για τον ίδιο μηχανισμό που λειτουργεί στο σώμα μας με την εφίδρωση προκειμένου να μην ανέβει η θερμοκρασία του.

Για να διατηρηθεί η εξάτμιση και η διαδικασία ψύξης θα πρέπει να διασφαλίζεται ένα απαλό αεράκι. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τα κανάτια του νερού συνήθως τοποθετούνται σε ένα περβάζι παραθύρου.

Πηγή : Τα αιγινίτικα κεραμικά κανάτια

Βιβλιογραφία-Πηγές:

Η Πασπάρα.

ΚΕΡΑΜΕΥΣ Α.Ε. : αρχείο κου Ντίνου Θ. Κόγια, στο 16:50

Αίγινα-παλιές φωτο Aegina-group

Ο πωρόλιθος της Αίγινας, ένας κρυμμένος θησαυρός από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα

Τα αιγινίτικα κεραμικά κανάτια

Αιγινίτικα Κανάτια

Όνομα καταγραφέα*: ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΠΑΜΠΟΥΡΑΣ, ΑΝΝΑ-ΑΝΝΙΤΑ ΛΕΟΥΣΗ

Ημερομηνία καταγραφής**: 17-03-2020

* αυτός που εντόπισε/φωτογράφισε/αποδελτίωσε/κλπ.

**ημερομηνία που έγινε η καταγραφή/φωτογράφηση/αποδελτίωση/κλπ.

***οι φωτογραφίες και οι χάρτες συμπληρώνονται εκτός δελτίου και κάτω από αυτό.

Ευχαριστούμε για τη συνεισφορά σας στην καταγραφή της ελληνικής βιομηχανικής κληρονομιάς

Φόρτωση υλικού από το ορυχείο της Πασπάρας σε πλοία μάλλον της ΑΓΕΤ
Προσωπικό αρχείο κου Γεώργιου Μπάμπουρα, Πηγή : Αίγινα-παλιές φωτο Aegina-group

εγκατελελειμμένα σπίτια εργαζομένων πάνω στον λόφο
μαρτυρία κας Αννας-Αννίτας Λεούση

περιοχή εξόρυξης

περιοχή εργατικών κατοικιών

Κυριακή 15 Μαρτίου 2020

ΚΕΡΑΜΕΥΣ Α.Ε. / «Αδελφοί Β. Οδαμπάσογλου» Ο.Ε.

Βιομηχανικό Δελτίο Απογραφής - Ομάδα ΒΙ.Δ.Α.

Καταγραφή της ελληνικής βιομηχανικής κληρονομιάς.

Όνομα: ΚΕΡΑΜΕΥΣ Α.Ε. / «Αδελφοί Β. Οδαμπάσογλου» Ο.Ε.

Είδος: Βιομηχανία

Αρχική Χρήση: Χημική βιομηχανία

Εξοπλισμός: Δεν σώζεται

Κατάσταση: Δεν διασώζεται

Επανάχρηση: -

Περιοχή: ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΣ

Πληροφορίες:
Η ιστορία ενός εργοστασίου κεραμικών στον Κορυδαλλό

Ο «ΚΕΡΑΜΕΥΣ» υπήρξε το μεγαλύτερο εργοστάσιο κεραμικών στην ευρύτερη περιοχή της Νίκαιας-Κορυδαλλού. Ιδρύθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1930, από τον Ιπποκράτη Β. Οδαμπάσογλου, έναν αγγειοπλάστη πρόσφυγα από την περιοχή του Ικονίου.

Το 1922, ο 15χρονος τότε Ιπποκράτης και τα μικρότερα αδέλφια του, ορφανεμένοι από γονείς και έχοντας χάσει τα πάντα, έφτασαν στην Ελλάδα μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες προσφύγων. Ο Ιπποκράτης για ένα διάστημα εργάστηκε στα αγγειοπλαστεία της Χαλκίδας και στη συνέχεια στο εργοστάσιο «ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ» στο Φάληρο. Στα τέλη της δεκαετίας του 1920, θα ανοίξει δικό του εργαστήριο στον Κορυδαλλό, όπου εκτός από χρηστικά κεραμικά κατασκεύαζε και αντίγραφα αρχαϊκών βάζων.

Εκείνη την εποχή, η πολιτική της Επιτροπής Αποκατάστασης Προσφύγων (Ε.Α.Π.) ενθάρρυνε την εγκατάσταση βιομηχανιών στους συνοικισμούς, με σκοπό την εκτόνωση της ανεργίας. Ο Ιππ. Οδαμπάσογλου εκμεταλλεύεται την χαμηλή τιμή των οικοπέδων στον Κορυδαλλό και μεταξύ 1934 και 1938 αγοράζει διαδοχικά πέντε οικόπεδα συνολικής έκτασης 1.929 τ.μ. στην οδό Π.Μελά, όπου θα οικοδομηθούν σταδιακά τα πρώτα κτήρια του εργοστασίου παραγωγής κεραμικών με την ονομασία ΚΕΡΑΜΕΥΣ. Ήδη, κοντά στον Ιπποκράτη δραστηριοποιούνται στην επιχείρηση και οι αδελφοί του Διογένης και Αριστοτέλης.

Το εργοστάσιο συνεχίζει τη λειτουργία του και στα χρόνια της Κατοχής. Η κατάρρευση των εισαγωγών από την Ευρώπη και το κλείσιμο του εργοστασίου “Κεραμεικός Α.Ε.” στο Νέο Φάληρο, δημιουργούν τις προϋποθέσεις αύξησης των πωλήσεων και επέκτασης της επιχείρησης.

Λίγα χρόνια μετά τη λήξη του πολέμου συστήνεται η Ομόρρυθμη Εμπορική Εταιρεία «Αδελφοί Β. Οδαμπάσογλου» που διαχειρίζεται πλέον το εργοστάσιο. Στο χώρο του εργοστασίου χτίζεται τριώροφο οικοδομικό συγκρότημα για να στεγάσει τον σύγχρονο εξοπλισμό παραγωγής.

Η παραγωγή του εργοστασίου περιλαμβάνει πλήθος χρηστικών

αντικειμένων (πιάτα, κανάτια, ποτήρια, βάζα, λεκάνες, ζαχαριέρες, μπομπονιέρες, σταχτοδοχεία, αναμνηστικά κ.ά.), ενώ λειτουργεί και καλλιτεχνικό τμήμα όπου παράγονται αντίγραφα αρχαϊκών αγγείων, όπως και πιάτα τοίχου, βάζα και άλλα αντικείμενα με παραστάσεις από την ελληνική παράδοση, κατά τα αισθητικά πρότυπα της εποχής εκείνης.

Ο Ιπποκράτης Οδαμπάσογλου υπήρξε ο πρώτος εκλεγμένος Δήμαρχος του Κορυδαλλού (1951-1954). Παράλληλα με την επιτυχημένη δημαρχιακή του θητεία, επέδειξε σημαντικό κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1950 η επιχείρηση τέθηκε σε αναγκαστική διαχείριση, λόγω αδυναμίας εξυπηρέτησης δανείων και άλλων οφειλών. Τον Σεπτέμβριο του 1963 όλα τα περιουσιακά στοιχεία (οικόπεδο, εργοστάσιο, μηχανήματα) της επιχείρησης ΚΕΡΑΜΕΥΣ,

εκπλειστηριάστηκαν με τελικό υπερθεματιστή το Ελληνικό Δημόσιο. Η ιστορία της μοναδικής βιομηχανίας κεραμικών του Κορυδαλλού είχε φτάσει στο τέλος της. Λίγα χρόνια αργότερα το εργοστάσιο κατεδαφίστηκε. Σήμερα στη θέση του έχει χτιστεί το 2ο Γυμνάσιο Κορυδαλλού.

Πηγή : αρχείο κου Ντίνου Θ. Κόγια, (Τα στοιχεία για την οικονομική πορεία της επιχείρησης, αντλήθηκαν από τα αρχεία των υποθ/κείων Νίκαιας και Πειραιά. Οφείλω θερμές ευχαριστίες στον Βασίλη Οδαμπάσογλου για τις πληροφορίες και το πολύτιμο φωτογραφικό υλικό που έθεσε στη διάθεσή μου.)

Βιβλιογραφία-Πηγές:

αρχείο κου Ντίνου Θ. Κόγια, Πηγή : Diktio, a platform for the study of pottery in South-Eastern Europe

Ιγγλέσης, Νικόλαος Γ., Οδηγός της Ελλάδος, Ιγγλέση, 47ο έτος (1947-1948)

Όνομα καταγραφέα*: Ντίνος Θ. Κόγιας, Ορεινός Αξώτης

Ημερομηνία καταγραφής**: 30-03-2019

7* αυτός που εντόπισε/φωτογράφισε/αποδελτίωσε/κλπ.

**ημερομηνία που έγινε η καταγραφή/φωτογράφηση/αποδελτίωση/κλπ.

***οι φωτογραφίες και οι χάρτες συμπληρώνονται εκτός δελτίου και κάτω από αυτό.

Ευχαριστούμε για τη συνεισφορά σας στην καταγραφή της ελληνικής βιομηχανικής κληρονομιάς