Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2019

ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ ΒΑΒΔΟΥ : «Ι.ΣΟΛΩΜΟΣ & Ι. ΛΑΜΠΡΙΝΙΔΗΣ, ΜΗΧΑΝΙΚΟΙ ΜΕΤΑΛΛΕΙΟΛΟΓΟΙ» / «Ι. Γ. ΛΑΜΠΡΙΝΙΔΗΣ, ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ ΜΕΤΑΛΛΕΙΟΛΟΓΟΣ» / "MAGNOMIN ETME A.E."

Βιομηχανικό Δελτίο Απογραφής - Ομάδα ΒΙ.Δ.Α.

Καταγραφή της ελληνικής βιομηχανικής κληρονομιάς.

Όνομα: ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ ΒΑΒΔΟΥ : «Ι.ΣΟΛΩΜΟΣ & Ι. ΛΑΜΠΡΙΝΙΔΗΣ, ΜΗΧΑΝΙΚΟΙ ΜΕΤΑΛΛΕΙΟΛΟΓΟΙ» / «Ι. Γ. ΛΑΜΠΡΙΝΙΔΗΣ, ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ ΜΕΤΑΛΛΕΙΟΛΟΓΟΣ» / "MAGNOMIN ETME A.E."

Είδος: Εξορυκτική Δραστηριότητα

Αρχική Χρήση: Ορυχείο/Μεταλλείο

Εξοπλισμός: Δεν σώζεται

Κατάσταση: Εγκαταλελειμμένο

Επανάχρηση: -

Περιοχή: ΒΑΒΔΟΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ

Πληροφορίες:

Τα μεταλλεία Βάβδου βρίσκονται 5 χλμ. νότια του χωριού και καταλαμβάνουν μια έκταση 27.000 στρεμμάτων. Επικοινωνούν με χωματόδρομους με τον Βάβδο (από Λουκοβίτη και Αγ. Τριάδα), με την Γαλάτιστα (από Μπανίκοβη, 14 χλμ.), με τα Σήμαντρα και την Ν. Τένεδο.
Στην αρχή ο ρόλος των μεταλλείων στην οικονομική ζωή του χωριού ήταν πρωτεύοντας αφού απασχολούσαν σημαντικό μέρος των κατοίκων, όμως σταδιακά ο ρόλος αυτός μειώθηκε γιατί οι κάτοικοι στράφηκαν και σ' άλλες ασχολίες και αρκετοί μετανάστευσαν κυρίως στα γύρω χωριά στο κάμπο της Καλαμαριάς και στη Θεσσαλονίκη. Το 1993 απασχολούνταν 125 άτομα από τα οποία 40 είναι Βαβδινοί και οι υπόλοιποι από τα γύρω χωριά. Σήμερα τα μεταλλεία είναι ανενεργα. Το μετάλλευμα που εξορύγνητο ήταν λευκόλιθος και απ' αυτόν παράγεται δίπυρος και καυστική μαγνησία.

Πηγή : ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΒΑΔΟΥ – ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ

Ο Ιωάννης Λαμπρινίδης γεννήθηκε στον Βουτζά της Μικράς Ασίας το 1888. Ήταν γιος του εμπόρου Γεωργίου Λαμπρινίδη, ανιψιού του Επαμεινώνδα Λαμπρινίδη, που εγκαταστάθηκε στα μέσα του 19ου αιώνα στο Γαλάζιο της Ρουμανίας και απέκτησε εκεί μεγάλη περιουσία. Ο Γεώργιος ήταν στη Σμύρνη συνέταιρος με τον έμπορο Διονύσιο Μαρκόπουλο και τον Μιμίκο Χατζή-Αντωνίου. Συνεργάστηκαν για 20 χρόνια (1882-1903) στην εκμετάλλευση ατμόμυλων και στο εμπόριο δημητριακών. Ο Ιωάννης πήγε στο σχολείο του άγγλου Holton στον Βουτζά (ή Μπουτζά) όπου τελείωσε το γυμνάσιο. Σπούδασε για πέντε χρόνια στο Πανεπιστήμιο της Λιέγης στο Βέλγιο, στην Ecole Spéciale des Arts et Manufactures des Mines, από όπου πήρε το δίπλωμα του μηχανικού μεταλλειολόγου το 1913. Αμέσως μετά τον γάμο του ήρθε στην Ελλάδα και εργάστηκε τα χρόνια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου στα μεταλλεία λευκόλιθου της Γερακινής στη Χαλκιδική, που ανήκαν τότε στην εταιρεία «Αλλατίνη». Το 1918 εγκαταστάθηκε οικογενειακώς στην Αθήνα όπου και έζησε μέχρι τον θάνατό του. Μετά την παραμονή και εργασία του (1914-1918) στο μεταλλείο Γερακινής της εταιρείας Αλλατίνη, συνεργάστηκε με τον Ιωάννη Σολωμό, και το 1921 συνέστησαν την εταιρεία «Ι.Σολωμός & Ι. Λαμπρυινίδης, μηχανικοί μεταλλειολόγοι» (J. Solomos & J. Lambrinidis A.I. Lg). Δούλεψαν μαζί το διάστημα (1921-1924) προσπαθώντας να αξιοποιήσουν τα λιγνιτωρυχεία Κύμης και Αλιβερίου (ο Σολωμός είχε εργαστεί στην Κύμη το 1919-1920 και ο Λαμπρινίδης στο Αλιβέρι το 1919-1922) και στη συνέχεια το μεταλλείο λευκόλιθου της Βάβδου. Εμπορεύτηκαν διάφορα μεταλλεύματα, ειδικότερα όμως χρώμιο, μαγνησίτη και καυστική μαγνησία. Ο Λαμπρινίδης συνέχισε την εκμετάλλευση και το εμπόριο του ωμού λευκόλιθου και της καυστικής μαγνησίας μόνος, με τη σύσταση το 1928 ατομικής επιχείρησης με την επωνυμία «Ι. Γ. Λαμπρινίδης, μηχανικός μεταλλειολόγος» (J. G. Lambrinidi. Ingénieur des mines A.I.Lg), μισθώνοντας, εκμισθώνοντας, εξορύσσοντας, καμινεύοντας, μεσολαβώντας μεταξύ αγοραστών και προμηθευτών, συνεργαζόμενος και εμπορευόμενος το ίδιο πάντα προϊόν, τον μαγνησίτη (λευκόλιθο), που προερχόταν από τα μεταλλεία στη Μονή Γαλατάκη, στον Δαφνώντα, στο Τρούπι, στον Δαφνοπόταμο, στον Ταμβακά και στα Βαθειά Κανάλια, στα Λειβαδάκια, στη Φοράδα, στο Αφράτι στην Εύβοια και τα μεταλλεία Βάβδου, Καρκάρας, Γερακινής στη Χαλκιδική.

Παράλληλα με την εκμετάλλευση των μεταλλείων λευκολίθου, ο Λαμπρινίδης ίδρυσε το 1957 το εργοστάσιο ΒΙΕΦΑΛ (Βιομηχανικαί Εφαρμογαί Λευκολίθου) που στεγάστηκε στον Πειραιά (Πολυδεύκους 30). Το εργοστάσιο της ΒΙΕΦΑΛ κατασκεύαζε και δομικές/μονωτικές πλάκες, κατοχυρωμένες με το εμπορικό σήμα Magnelith, τις οποίες προωθούσε και εμπορευόταν ένα δίκτυο αντιπροσώπων ανά την Ελλάδα.

Πηγή: Αρχείο Ιωάννη Λαμπρινίδη, Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο (ΕΛΙΑ-ΜΙΕΤ), Δωρεά του Δημητρίου Γ. Πόρτολου, εγγονού του Λαμπρινίδη, τον Απρίλιο του 2014.

Το 1957 το μεταλλείο λευκολίθου της Βάβδου Χαλκιδικής περιήλθε στην εταιρία «Magnomin» η οποία εγκατέστησε εκεί περιστροφικό κλίβανο, για την παραγωγή δίπυρης μαγνησίας σε βιομηχανική κλίμακα.

Πηγή : Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ ΣΤΟΝ 20ο ΑΙΩΝΑ

Μετά 40 χρόνια λειτουργίας, τα μεταλλεία Βάβδου Χαλκιδικής διέκοψαν τη λειτουργία τους, καθώς έληξε η σύμβαση της γερμανο - αυστριακής εταιρίας MAGNOMIN με το Ελληνικό Δημόσιο, με αποτέλεσμα να είναι άνεργοι αυτή τη στιγμή 100 εργαζόμενοι. Το κλείσιμο των μεταλλείων σημαίνει τον οικονομικό μαρασμό πολλών κοινοτήτων της γύρω περιοχής και ειδικότερα του Βάβδου.

Στα μεταλλεία από τα προπολεμικά ακόμη χρόνια γινόταν εξόρυξη λευκολίθου και υπάρχουν τεράστια αποθέματα, αφού από τα 15 χιλ. στρέμματα που είναι ιδιοκτησία της MAGNOMIN μόνο στα 5 χιλ. έχουν γίνει εξορύξεις, χωρίς, ωστόσο, να προβεί η ξένη εταιρία σε αποκατάσταση του περιβάλλοντος. Μάλιστα, μελέτες έχουν δείξει ότι η περιοχή είναι ιδιαίτερα πλούσια σε δύο πολύτιμα ορυκτά, το δουνίτη και σερπεντίνη, που παράγονται αυτόματα κατά την εξόρυξη του λευκολίθου.

Πηγή : ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ – 10/12/1997, Εκλεισαν τα μεταλλεία Βάβδου

Βιβλιογραφία-Πηγές:

ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΒΑΔΟΥ – ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ

Αρχείο Ιωάννη Λαμπρινίδη, Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο (ΕΛΙΑ-ΜΙΕΤ), Δωρεά του Δημητρίου Γ. Πόρτολου, εγγονού του Λαμπρινίδη, τον Απρίλιο του 2014.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ ΣΤΟΝ 20ο ΑΙΩΝΑ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ – 10/12/1997, Εκλεισαν τα μεταλλεία Βάβδου