Βιομηχανικό Δελτίο Απογραφής - Ομάδα ΒΙ.Δ.Α.
Καταγραφή της
ελληνικής βιομηχανικής κληρονομιάς.
|
Όνομα: Ελαιοτριβείο - κτήμα Αδοσίδη νυν
Νιάρχου
|
Είδος:
|
Αρχική Χρήση:
|
Εξοπλισμός:
|
Κατάσταση:
|
Επανάχρηση:
|
Περιοχή: Σπέτσες
|
Πληροφορίες:
Η Έλλη και ο Αναστάσιος Αδοσίδης, όπως αφηγείται η ίδια η Έλλη
Αδοσίδου στα απομνημονεύματά της[1],
έφτασαν στις Σπέτσες το 1915: «Είχαμε γοητευθεί από το πευκόφυτο νησί. Σκεφτήκαμε
λοιπόν χαράζοντας το μέλλον της οικογένειάς μας, πως εκεί θα μπορούσαμε να
ζήσουμε. Βρήκαμε μία έκταση έξω από τη Χώρα, κοντά στον όρμο της Αγίας
μαρίνας, μισή ώρα μακριά από το λιμάνι των Σπετσών. Διαλέξαμε μια παλιά
αγροικία του Γουδή για τη διαμονή μας.
Το σπίτι δεν είχε καθόλου ανέσεις. Το διασκευάσαμε όσο καλύτερα μπορούσαμε,
μετατρέποντας το στάβλο και την αποθήκη σε δωμάτια. Εκεί περάσαμε όλα τα
χρόνια του μεσοπολέμου μέχρι τις 28 Οκτωβρίου 1940, οπότε το εθνικό μας χρέος
μας καλούσε αλλού. Η πρώτη περίοδος της διαμονής μας σ’ αυτό το ερημητήριο με
φωτισμό από λάμπες πετρελαίου, ήταν γεμάτη μόχθο και σκληρή δουλειά. Φυτεύαμε,
μπολιάζαμε και κλαδεύαμε ελιές. Ο άνδρας μου είχε μετατραπεί σε αληθινό
γεωργό, δουλεύοντας στο κτήμα από το πρωί ως το βράδι […] Κάναμε συστηματική
δουλειά από την αρχή. Φέραμε Ιταλούς ειδικούς για την καλλιέργεια της ελιάς. Η
επιστημονική ανάπτυξη αυτού του ιερού δέντρου ήταν άγνωστη για τους Έλληνες
εκείνου του καιρού. Ύστερα από χρόνια, μετά το θάνατο του συζύγου μου, όταν
αντίκρυζα το θαλερό ελαιώνα που δημιουργήσαμε με τόσο ιδρώτα, ήταν σα να
έβλεπα κάτι που είχε ζυμωθεί με την ψυχή μου τα πρώτα χρόνια της ώριμης
νεότητας […] Εν τω μεταξύ όμως η πολιτική ατμόσφαιρα γινόταν κάθε ημέρα και
περισσότερο ηλεκτρισμένη. Πολυάριθμοι πρόσφυγες άρχισαν να καταφθάνουν στις Σπέτσες,
διωγμένοι από τη Θράκη από τους Βουλγάρους Κομιτατζήδες […] Αυτοί οι
πρόσφυγες ήταν εργατικοί και προκομένοι άνθρωποι. Θα τους θυμάμαι πάντα μ’
ένα αίσθημα ευγνωμοσύνης, γιατί μας βοήθησαν πολύ στις πρώτες εργασίες για
την αξιοποίηση του κτήματος στο νησί […] Αργότερα, λόγω οικονομικών δυσκολιών
και παρά την επιθυμία μας να το κρατήσουμε στην οικογένεια, αναγκασθήκαμε να
πουλήσουμε το κτήμα».
|
Βιβλιογραφία-Πηγές:
Έλλη Α. Αδοσίδου, Εξήντα χρόνια Ελληνικής ζωής, επιμ. Ευάγγελος Χ. Τέμπος, Lulu Press, Ν. Υόρκη, 2016
|
Όνομα καταγραφέα*: Μαριλή Αναργύρου
|
Ημερομηνία καταγραφής**: 10/9/2018
|
* αυτός που
εντόπισε/φωτογράφισε/αποδελτίωσε/κλπ.
**ημερομηνία που έγινε η καταγραφή/φωτογράφηση/αποδελτίωση/κλπ.
***οι φωτογραφίες και οι χάρτες
συμπληρώνονται εκτός δελτίου και κάτω από αυτό.
Ευχαριστούμε για τη συνεισφορά σας στην καταγραφή της ελληνικής
βιομηχανικής κληρονομιάς
|
[1] Έλλη Α. Αδοσίδου, Εξήντα χρόνια Ελληνικής ζωής, επιμ. Ευάγγελος Χ. Τέμπος, Lulu Press, Ν. Υόρκη, 2016
 |
| Πηγή: Έλλη Α. Αδοσίδου, Εξήντα χρόνια Ελληνικής ζωής, επιμ. Ευάγγελος Χ. Τέμπος, Lulu Press, Ν. Υόρκη, 2016 |
 |
| Πηγή: αρχείο Μαριλή Αναργύρου Σπέτσες ... μιά φορά κι έναν καιρό - Spetses ...once upon a time |
 |
| Πηγή: αρχείο Μαριλή Αναργύρου Σπέτσες ... μιά φορά κι έναν καιρό - Spetses ...once upon a time |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου