Ανεμόμυλοι Χαλκειούς Χίου

 

Βιομηχανικό Δελτίο Απογραφής - Ομάδα ΒΙ.Δ.Α. Καταγραφή της ελληνικής βιομηχανικής κληρονομιάς.

Όνομα: Ανεμόμυλοι Χαλκειούς

Είδος: Προβιομηχανικό

Αρχική Χρήση: Αλευρόμυλος

Εξοπλισμός: Σώζονται μερικώς

Κατάσταση: Ερείπιο

Επανάχρηση:-

Περιοχή: Ύψωμα “Μύλοι” Χαλκειούς Χίος

Πληροφορίες: Στο χωριό Χαλκειός που βρίσκεται στη περιοχή των Καμποχώρων, λειτούργησαν ανεμόμυλοι σε διάφορες θέσεις και διαφορετικές εποχές. Λέγεται ότι υπήρχε ένας αλευρόμυλος που δούλευε με τη δύναμη ζώου, όπως τα ελαιοτριβεία και καλούταν “αλογόμυλος” ο οποίος κατεδαφίστηκε το 1926-27. Βόρεια του ναού των Αγίων Αποστόλων, υπήρχε ένας ανεμόμυλος στη περιοχή “Τσουμπάρ锨με ιδιοκτήτη κάποιο Μπουλούσα. Ανεμόμυλος υπήρχε και στη θέση του δημοτικού σχολείου (σημ. Παιδικός σταθμός). Στον Άγιο Γεώργιο, (ύψωμα Μύλοι) λειτουργούσαν κατά περιόδους πέντε ανεμόμυλοι. Σήμερα υπάρχουν μόνο δυο, σε ερειπιώδη κατάσταση, ο ανατολικός ιδιοκτησία Μπάτση και ο δυτικός, ιδιοκτησίας Βασιλικού. Ο δυτικός σταμάτησε να λειτουργεί τη δεκαετία του 60 και σώζεται σε καλύτερη κατάσταση, αφού σώζεται η στέγη του, καθώς και το μεγαλύτερο μέρος του μηχανισμού άλεσης. Ο ανατολικός, είναι ερειπωμένος και δεν σώζεται τίποτα από τον αλεστικό μηχανισμό. Ο σεισμός που εκδηλώθηκε το μεσημέρι της 30.10.2020, οδήγησε στη μερική κατάρρευση του ήδη ερειπωμένου ανατολικού ανεμόμυλου.

Βιβλιογραφία-Πηγές: Ομάδα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης γυμνασίου Βροντάδου “Ο κύκλος που έκλεισε, Καλλιέργειες σιτηρών, μύλοι και παραδοσιακοί φούρνοι, το σιτάρι και το ψωμί στα έθιμα” επιμέλεια: Στέλλα Τσιροπινά, Έκδοση: Γυμνάσιο Βροντάδου- Εκδόσεις “Έντυπο” Β Έκδοση, Χίος 2001.

Όνομα καταγραφέα*:Βαγγέλης Χαρίτος

Ημερομηνία καταγραφής**: 30-10-2020

* αυτός που εντόπισε/φωτογράφισε/αποδελτίωσε/κλπ. **ημερομηνία που έγινε η καταγραφή/φωτογράφηση/αποδελτίωση/κλπ. ***οι φωτογραφίες και οι χάρτες συμπληρώνονται εκτός δελτίου και κάτω από αυτό. Ευχαριστούμε για τη συνεισφορά σας στην καταγραφή της ελληνικής βιομηχανικής κληρονομιάς

Ο δυτικός ανεμόμυλος, ιδιοκτησίας Βασιλικού (28-5-2013)

Ο ανατολικός, ιδιοκτησίας Μπάτση (28-5-2013)

Ο ανατολικός ανεμόμυλος μετά το σεισμό της 30ης Οκτωβρίου 2020.
(Φωτογραφία Κώστα Φουτράκη πηγή Αστραπάρης )

θέση ανατολικού ανεμόμυλου , Χαλκειό Χίου

θέση δυτικού ανεμόμυλου , Χαλκειό Χίου

ΞΗΡΑΝΤΗΡΙΑ ΚΑΠΝΟΥ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΗΒΑ

 

Βιομηχανικό Δελτίο Απογραφής - Ομάδα ΒΙ.Δ.Α. Καταγραφή της ελληνικής βιομηχανικής κληρονομιάς.

Όνομα:  ΞΗΡΑΝΤΗΡΙΑ ΚΑΠΝΟΥ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΗΒΑ

Είδος:     Βιοτεχνία

Αρχική Χρήση: Καπνεργοστάσιο/Καπναποθήκη

Εξοπλισμός:   Δεν σώζεται

Κατάσταση:   Εγκαταλελειμμένο

Επανάχρηση:  -

Περιοχή: ΘΗΒΑ

Πληροφορίες: Ξηραντήρια καπνών Μπέρλεϊ και Βιρτζίνια, Μαρτυρία κου Βασίλης Πσούνης Στην Θήβα ονομάζονταν «φούρνοι», Μαρτυρία κου Ιωάννη Βενιζέλου Η καπνοκαλλιέργεια μέχρι το 1922 ήταν τελείως άγνωστη στην επαρχία της Θήβας. Αμέσως μετά την μικρασιατική καταστροφή και την εγκατάσταση πάνω από 1000 οικογενειών προσφύγων, προερχόμενες οι περισσότερες από καπνοπαραγωγικές περιοχές της Μικράς Ασίας, ιδιαίτερα της Σμύρνης και της Περιφέρειας της, άρχισε να καλλιεργείται κι εδώ συστηματικά ο καπνός. Η Θηβαϊκή πεδιάδα αποδείχθηκε κατάλληλη για καπνοκαλλιέργεια. Το έδαφος και το κλίμα ήταν ιδανικό. Ηταν δε τέτοιος ο ζήλος και η εργατικότητα των Μικρασιατών που σύντομα η Θήβα θα φημιζόταν για την άριστη ποιότητα των καπνών της σε όλόκληρη την Ελλάδα. Το είδος του παραγόμενου καπνού, στην περιοχή αρχικά είναι το “Ούζο Σμύρνης” (καλούπια. Μια ποικιλία πολύ ευαίσθητη, η οποία απαιτούσε συστηματική καλλιέργεια των κατάλληλων χωραφιών και κοπιαστική εργασία, αφού η συγκομιδή του έπρεπε να γίνει σε συγκεκριμένη ώρα, με πολύ προσοχή κατά την διάρκεια της ξηρασίας του καπνού (είναι χαρακτηριστικό ότι τα καπνά της Θήβας διατηρούνταν για 4-5 χρόνια). Πηγή : Mikrasiatis, Ειδήσεις για τον Ελληνισμό από τη Μικρά Ασία , 18-06-2012, αλιευμένο από την εφημερίδα «Μικρασιατική Ηχώ- Μαρτίου Απριλίου 2012».

Βιβλιογραφία-Πηγές: Σελίδα στο fb της «βιομηχανικής αρχαιολογίας» Σελίδα στο fb της « Thiva Old Photography (fotothiva.com) Θήβα Παλιές Φωτογραφίες» Mikrasiatis, Ειδήσεις για τον Ελληνισμό από τη Μικρά Ασία , 18-06-2012

Όνομα καταγραφέα*:  ΗΡΑΚΛΗΣ ΦΑΣΟΥΡΑΚΗΣ

Ημερομηνία καταγραφής**: 07-05-2020

* αυτός που εντόπισε/φωτογράφισε/αποδελτίωσε/κλπ. **ημερομηνία που έγινε η καταγραφή/φωτογράφηση/αποδελτίωση/κλπ. ***οι φωτογραφίες και οι χάρτες συμπληρώνονται εκτός δελτίου και κάτω από αυτό. Ευχαριστούμε για τη συνεισφορά σας στην καταγραφή της ελληνικής βιομηχανικής κληρονομιάς

 

πηγή φωτο από google maps 02-2019

Βυρσοδεψείο Ζαφειράκη

Βιομηχανικό Δελτίο Απογραφής - Ομάδα ΒΙ.Δ.Α. Καταγραφή της ελληνικής βιομηχανικής κληρονομιάς.

Όνομα: Βυρσοδεψείο Νικόλαος Ζαφειράκης και Υιοί

Είδος: Βιομηχανία

Αρχική Χρήση: Βυρσοδεψείο

Εξοπλισμός: Δεν σώζεται

Κατάσταση: Εγκαταλελειμμένο

Επανάχρηση: -

Περιοχή: Ταμπάκικα (πόλη Χίου) Οδός Καλουτά 77

Πληροφορίες: Ο Νικόλαος Ζαφειράκης αρχικά ασχολήθηκε με γεωργικές και οινοποιητικές επιχειρήσεις, με την ενοικίαση του κτήματος Σκαραμαγκά στον Κάμπο της Χίου. Το 1890 νοίκιασε ένα βυρσοδεψείο και το 1902 σύστησε την ομόρρυθμο εταιρία “Ν.Θ Ζαφειράκης και υιοί” που εκτός από τον ίδιο, μετέχουν οι έξι εν ζωή γιοί του (ο Δημήτρης και ο Γιώργης είχαν ήδη πεθάνει) Γιάννης, Θοδωρής, Γρηγόρης, Παντελής, ο Λορέντζος και ο Χριστόφορος, οι οποίοι έμαθαν τη δουλειά δίπλα στον γαμπρό τους τον Κιτριλάκη. Το 1905 ανήγειρε μέρος του υπάρχοντος σήμερα συγκροτήματος του βυρσοδεψείου Ζαφειράκη, αλλά δεν πρόλαβε να το δει τελειωμένο. Αγορά του εργοστασίου, ήταν η Μ. Ασία, μέχρι την Καισάρεια και επειδή οι δουλειές τους πήγαιναν καλά, μετά το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, αγόρασαν και ένα πλοίο το “Νικόλαος Ζαφειράκης”. Αργότερα, το 1924, οι Χριστόφορος και Λορέντζος αποχώρησαν από την εταιρεία και έλαβαν το τμήμα της περιουσίας που περιελάμβανε το πλοίο και κάποια ακίνητα. Έτσι στο βυρσοδεψείο έμειναν ο Γιάννης, ο Παντελής, ο Θοδωρής και ο Γρηγόρης. Το 1935 αποχώρησε και ο Θοδωρής κι έτσι έμειναν τρεις, μέχρι την Κατοχή, όταν ο Γερμανικός στρατός πήρε όλα τα δέρματα, ενώ οι εργάτες έφυγαν πρόσφυγες στη Μ. Ασία. Μεταπολεμικά, ο Παντελής είχε πεθάνει, ενώ ο Γρηγόρης έμεινε στην Αθήνα και ο Γιάννης είχε πάει στην Αμερική. Τότε ανέλαβε ως διευθυντής και μέτοχος ο Θωμάς Πολίτης και μετά την ενηλικίωσή του το 1953, ο Γιώργος Ζαφειράκης γιος του Παντελή. Το 1961-62 έγινε ανώνυμη εταιρεία και εκτός από τον τομέα των σολοδερμάτων, που ήταν ο αρχικός τομέας παραγωγής του εργοστασίου, επεκτάθηκαν και στα πανωδέρματα των υποδημάτων, με τη δημιουργία νέας μονάδας στα νότια του παλιού συγκροτήματος. Άρχισε να κατασκευάζεται το 1964 και ολοκληρώθηκε το 1966, ενώ πραγματοποιήθηκε και η ανανέωση όλου του εξοπλισμού του εργοστασίου. Με την ένταξη στην Ε.Ο.Κ, καταργήθηκε ο προστατευτισμός των επιχειρήσεων των νησιών (μειωμένο φόρο κύκλου εργασιών και πληρωμή εργαζομένων και εργοδοτών του 50% των ασφαλιστικών εισφορών) και ανέβηκε και το μεταφορικό κόστος, με αποτέλεσμα το εργοστάσιο να κλείσει το 1990. Το εργατικό δυναμικό του εργοστασίου προπολεμικά ήταν περί τους 150 εργάτες, ενώ μεταπολεμικά γύρω στους 100, αλλά σταδιακά λόγω της εκμηχάνησης, αλλά και του γενικότερου ανταγωνισμού, μειώνονταν, φτάνοντας στις παραμονές του κλεισίματος τους δέκα. Το 2003 ο χώρος του βυρσοδεψείου Ζαφειράκη, εξαγοράστηκε από το Πανεπιστήμιο Αιγαίου με σκοπό την εγκατάσταση των τμημάτων του. Εδαφολογικά προβλήματα κυρίως στις εκτάσεις των βυρσοδεψείων  "Μερούση" και Καραμαούνα, αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα για τη μετεγκατάσταση.   Το βυρσοδεψείο Ζαφειράκη αποτελεί ένα κτιριακό συγκρότημα που δημιουργήθηκε σε διαφορετικές φάσεις, αποτελώντας ένα πολύπλοκο συγκρότημα. Διατηρεί τα βασικά στοιχεία της αρχιτεκτονικής των βυρσοδεψείων, όπως τη λιθόκτιστη κατασκευή, τη ορθογώνια κάτοψη, τα συνεχή ορθογώνια ανοίγματα, τις δίρριχτες κεραμοσκεπές.

Βιβλιογραφία-Πηγές: Χατζηιωάννου Ιωάννου, Πανελλήνιον Λεύκωμα Εθνικής εκατονταετηρίδος 1821-1921 Τόμος Ζ Ναυτιλία-Βιομηχανία-Εμπόριον, Τύποις Ανωνύμου εταιρείας εκδόσεων "Νέα Ελληνική Ηώς" Αθήνα 1928 Περιοδικό Πελινναίο τεύχος 50 καλοκαίρι 2008 "Αφιέρωμα Ταμπάκικα"  Μαρτυρία Γ. Ζαφειράκη (Εργοστασιάρχη-Βυρσοδέψη) σελ. 33-38 Γιάννας Φυτούση Χίος, περιοχή "Ταμπάκικα", Χθες και σήμερα σελ. 44-47 "Ταμπάκικα, μια ολόκληρη ιστορία στα σκουπίδια" Απλωταριά Η επίσημη θέση του Πανεπιστημίου Αιγαίου για τα Ταμπάκικα

Όνομα καταγραφέα*: Βαγγέλης Χαρίτος

Ημερομηνία καταγραφής**: 13-10-2020

* αυτός που εντόπισε/φωτογράφισε/αποδελτίωσε/κλπ. **ημερομηνία που έγινε η καταγραφή/φωτογράφηση/αποδελτίωση/κλπ. ***οι φωτογραφίες και οι χάρτες συμπληρώνονται εκτός δελτίου και κάτω από αυτό. Ευχαριστούμε για τη συνεισφορά σας στην καταγραφή της ελληνικής βιομηχανικής κληρονομιάς

Γενική άποψη από τα ανατολικά

Άποψη του συγκροτήματος από τα ανατολικά

Βόρεια όψη

Στον ακάλυπτο χώρο του εργοστασίου

Φάρος Γαϊδουρονήσι Σύρου

 

Βιομηχανικό Δελτίο Απογραφής - Ομάδα ΒΙ.Δ.Α. Καταγραφή της ελληνικής βιομηχανικής κληρονομιάς.

Όνομα: Φάρος Γαϊδουρονησίου (ή Δίδυμη)    Σύρου

Είδος: Υποδομές

Αρχική Χρήση: φάρος

Εξοπλισμός: Ο αρχικός δεν σώζεται

Κατάσταση: Εγκαταλελειμμένος

Επανάχρηση:-

Περιοχή: Νησίδα Γαϊδουρονήσι ή Δίδυμη Σύρου

Πληροφορίες: Ο φάρος του Γαϊδουρονησίου είναι ο ψηλότερος του Ελληνικού φαρικού δικτύου. Θεμελιώθηκε στις 25 Ιανουαρίου 1834 με σχέδια του Βαυαρού αρχιτέκτονα Γιόχαν Ερλάχερ (ένας από τους αρχιτέκτονες που συνόδεψε τον Όθωνα στην Ελλάδα) Χαρακτηρίστηκε ως καταδιοπτρικός Δ' Τάξεως. Το 1891 λειτουργούσε με πηγή ενέργειας το πετρέλαιο, εκπέμποντας σταθερό πράσινο φως και φωτοβολία τα 33 ν.μ. Το ύψος του κυλινδρικού πύργου είναι 29 μέτρα και το εστιακό ύψος (το ύψος από την επιφάνεια της θάλασσας μέχρι τη φωτιστική πηγή) 68 μέτρα. Ο φάρος υπέστη ζημιές κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου και το 1948 επισκευάστηκε και προστέθηκαν νέα μηχανήματα πετρελαίου. Εξέπεμπε σταθερό λευκό φως με μια λευκή αναλαμπή ανά 2 λεπτά.Η φωτοβολία του έφτανε τα 14.5 ναυτικά μίλια. Το 1985 αντικαταστάθηκαν τα μηχανήματα πετρελαίου ο φάρος ηλεκτροδοτήθηκε εκπέμποντας μια λευκή αναλαμπή ανά 6 δλ. Και φωτοβολία τα 12 ν.μ Το κτίριο διαμονής των φαροφυλάκων έχει σταυροειδή μορφή, αποτελούμενο από 4 υπνοδωμάτια, κουζίνα, κυκλικό χωλ και αποθήκη, επιφανείας 376 τ.μ. Εκτός του κτιρίου υπάρχει W.C σε ανεξάρτητο κτίριο. Γίνονται προσπάθειες για την αποκατάστασή του, από συλλόγους της Σύρου σε συνεργασία με το Πολεμικό Ναυτικό.

Βιβλιογραφία-Πηγές: Παπαδόπουλου Γεωργίου, Παλαιοί πέτρινοι φάροι και φανοί στις Ελληνικές θάλασσες, εκδόσεις "Ωκεανίδα" Αθήνα 2015 Σκουλά Γιάννη, Φωτίζοντας τη νύχτα, εκδόσεις Χριστάκη Αθήνα 2008.  Υπηρεσία φάρων, περιοχή 8 Κυκλάδων Ένα παιδικό μου όνειρο η επισκευή του φάρου

Όνομα καταγραφέα*: Βαγγέλης Χαρίτος Theo Bit

Ημερομηνία καταγραφής**: 16-10-2020

* αυτός που εντόπισε/φωτογράφισε/αποδελτίωσε/κλπ. **ημερομηνία που έγινε η καταγραφή/φωτογράφηση/αποδελτίωση/κλπ. ***οι φωτογραφίες και οι χάρτες συμπληρώνονται εκτός δελτίου και κάτω από αυτό. Ευχαριστούμε για τη συνεισφορά σας στην καταγραφή της ελληνικής βιομηχανικής κληρονομιάς

Γενική άποψη του φάρου (Αρχείο Theo Bit 4-9-2018)

Ο εξώστης του πύργου (Αρχείο Theo Bit 4-9-2018) 

Γενική άποψη του φάρου (Αρχείο Theo Bit 3-9-2020)

Ο κλωβός. Διακρίνονται οι φθορές στην μεταπολεμική επισκευή (Αρχείο Theo Bit 3-9-2020)

Λεπτομέρεια του οπτικού του φάρου (Αρχείο Theo Bit 3-9-2020)

ΑΣΒΕΣΤΟΚΑΜΙΝΟ Μικρού Ελευθεροχωρίου Ελασσόνας

 

Βιομηχανικό Δελτίο Απογραφής - Ομάδα ΒΙ.Δ.Α. Καταγραφή της ελληνικής βιομηχανικής κληρονομιάς.

Όνομα:   ΑΣΒΕΣΤΟΚΑΜΙΝΟ Μικρού Ελευθεροχωρίου Ελασσόνας

Είδος:     Βιοτεχνία

Αρχική Χρήση: Χημική βιομηχανία

Εξοπλισμός:   Δεν σώζεται

Κατάσταση:   Διασώζεται

Επανάχρηση:  -

Περιοχή: Στίκα Μεγάρων

Πληροφορίες: ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΑΓΝΩΣΤΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ

Βιβλιογραφία-Πηγές: Από την σελίδα στο fb της βιομηχανικής αρχαιολογίας

Όνομα καταγραφέα*:  ΑΝΤΡΕΑΣ ΓΚΑΝΑΤΣΙΟΣ

Ημερομηνία καταγραφής**: 19-10-2020

7* αυτός που εντόπισε/φωτογράφισε/αποδελτίωσε/κλπ. **ημερομηνία που έγινε η καταγραφή/φωτογράφηση/αποδελτίωση/κλπ. ***οι φωτογραφίες και οι χάρτες συμπληρώνονται εκτός δελτίου και κάτω από αυτό. Ευχαριστούμε για τη συνεισφορά σας στην καταγραφή της ελληνικής βιομηχανικής κληρονομιάς

Φωτογραφικό αρχείο κου Α.Γκανάτσιου, 19-10-2020

ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ ΠΕΤΣΗ

 

Βιομηχανικό Δελτίο Απογραφής - Ομάδα ΒΙ.Δ.Α. Καταγραφή της ελληνικής βιομηχανικής κληρονομιάς.

Όνομα:  ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ ΠΕΤΣΗ

Είδος:     Βιοτεχνία

Αρχική Χρήση: Κλωστοϋφαντουργία/Μεταξουργία

Εξοπλισμός:   Δεν σώζεται

Κατάσταση:   Ερείπιο

Επανάχρηση:  -

Περιοχή: ΝΕΑ ΙΩΝΙΑ ΒΟΛΟΥ

Πληροφορίες: Ο Βασίλειος Πέτσης ήταν ιδιοκτήτης του μεταξουργείου. Καταγόταν μάλλον από την Παραμυθιά της Ηπείρου και βρέθηκε στον Βόλο ως οικονομικός μετανάστης έμπορος. Γνώρισε την Αφροδίτη Ζωγιοπούλου από το Παλιούρι Καρδίτσας, την παντρεύτηκε και εγκαταστάθηκε μόνιμα. Απόκτησε οκτώ παιδιά, τέσσερα κορίτσια και τέσσερα αγόρια: Τους Ευθαλία, Κωνσταντίνο, Αλέξανδρο, Αγγελική, Ανδρέα, Κική, Σπύρο, Φιλίτσα (Φούλα). Αρχικά άνοιξε μπακάλικο σε κείνο το σημείο (λίγο πάνω, λίγο κάτω) και παρέμενε μέχρι μετά τον πόλεμο του 1940. Μετά την Κατοχή το μπακάλικο έγινε μεταξουργείο, ο χώρος επεκτάθηκε, αξιοποιήθηκε και έγινε σημείο αναφοράς της εργατικής περιοχής. Δεκαπέντε εργάτριες έπιασαν δουλειά, γυναίκες που είχαν ανάγκη να δουλέψουν για να ζήσουν την οικογένειά τους. Το κτίσμα ήταν παραλληλόγραμμο, πετρόκτιστο με μια μεγάλη πόρτα για είσοδο και πολλά μεγάλα παράθυρα στην πρόσοψη και στις παράπλευρες επιφάνειες. Δεν υπήρχε περιτείχισμα στην αυλή που να οριοθετεί τον χώρο. Μέσα στο εσωτερικό του εργοστασίου υπήρχε αναπινιστήριο, στριπτήριο, βαφείο και φινιριστήριο. Ανάπνιση ήταν η διαδικασία κατά την οποία ξετυλίγεται η κλωστή από το κουκούλι και τυλίγεται σε ανέμες. Εκεί οι γυναίκες έριχναν τα κουκούλια σε ειδικές μικρές λεκάνες, τις κολυμπήθρες, με το βραστό νερό 50 έως 60 βαθμούς Κελσίου για να διαλυθεί η μεταξόκολλα και να ξετυλιχθεί ευκολότερα η ίνα, να μαλακώσουν και να γίνει η διαλογή έξω. Ο αύλειος χώρος ήταν μεγάλος. Εκεί με τα σκουπάκια χτυπούσαν τα κουκούλια και το μετάξι ανέβαινε στον αφρό. Το στριμμένο μεταξωτό νήμα έπρεπε να βράσει καλά σε καυτό νερό, σαπούνι και σόδα για να φύγει η κόλλα του. Η διαδικασία αυτή κάποιες φορές επαναλαμβανόταν μέχρι το μετάξι να αποκολλαριστεί τελείως και να αποκτήσει την ελαστικότητα που έπρεπε. Αν ήθελαν να διατηρήσουνε το φυσικό του χρώμα, ακολουθούσε η διαδικασία της λεύκανσης. Ξεχώριζαν τα καλά και τα άπλωναν για στέγνωμα. Μετά το μετάξι γινόταν νήμα, το τύλιγαν στις ανέμες και από κάτω σε απόσταση υπήρχαν ειδικά μαγκάλια για να στεγνώσουν. Τα νήματα, που υπήρχαν στα μασούρια, που παράγονταν από την κλώστρια, είχαν σχετικά μικρό μήκος. Για να οδηγηθούν αυτά τα νήματα στον αργαλειό ή στην πλεκτική μηχανή ήταν αναγκαίο να έχουν μεγάλο μήκος. Έτσι, γινόταν το μπομπινάρισμα των νημάτων, όπου το ένα μετά το άλλο τα νήματα τυλίγονται σε μια κωνική μορφή. Το μετάξι τους ήταν αρίστης ποιότητας και έφευγε μέχρι τη Γαλλία κάποιες φορές. Όταν σήμαινε το κουδούνι του σχολάσματος ο ήλιος έγερνε στη δύση και τα κορίτσια ξεχύνονταν ψιθυρίζοντας τα παραλειπόμενα της δωδεκάωρης δουλειάς τους. Ήταν μια οικογενειακή επιχείρηση που ενδιαφερόταν για τις εργάτριες, για τις συνθήκες, για την προσωπική τους ζωή. Τα αγόρια Κωνσταντίνος, Ανδρέας και Αλέξανδρος δούλευαν μαζί με τον πατέρα τους στο εργοστάσιο. Ο Κωνσταντίνος ασχολούνταν με την παραλαβή των κουκουλιών από την Αγιά και το Σουφλί και έστελνε το μετάξι σε πολλές πόλεις, ιδιαίτερα Αθήνα, Θεσσαλονίκη. Παντρεύτηκε την Αθανασία Γιακάκογλου, προσφυγοπούλα από τη Σμύρνη, και απόκτησε τον Βασίλειο. Ο Αλέξανδρος παντρεύτηκε την Αικατερίνη Γιαννούλου από την Αργαλαστή και απόκτησε τη Θεοδώρα, τον Βασίλη-Γιώργο και τον Παντελή. Ο Ανδρέας παντρεύτηκε την Ελισάβετ και έκανε οικογένεια. Ο Σπύρος πήγαινε περιστασιακά στο μεταξουργείο, διότι ήταν ο γραμματιζούμενος της οικογένειας και μετά από λίγο, διορίστηκε στα ΕΛΤΑ ή ΤΤΤ, όπως ήταν η ονομασία τότε. Παντρεύτηκε την Κερασία Κουκουβίνου, εκπαιδευτικό. Το μεταξουργείο λειτούργησε μέχρι το 1968, γιατί η τεχνολογία είχε κάνει προόδους και δεν συνέφερε η λειτουργία του. Έπειτα οι ιδιοκτήτες του το νοίκιασαν στον Στέλιο Μαρούγκα και έγινε ξυλουργείο, το οποίο και αυτό ξενοικιάστηκε. Το κτίσμα- υπόστεγο πλέον από το 2000 εγκαταλείφθηκε στην τύχη του και στον χρόνο. Ώσπου το 2018 με το χιόνι που έπεσε, οι τοίχοι δεν άντεξαν και σωριάστηκε αφήνοντας μερικά σημάδια της ύπαρξής του. Κανείς και από τους παλιούς δεν το θυμόταν. Το περίεργο είναι πως δεν ήταν καταχωρημένο ούτε στο εμπορικό και βιομηχανικό επιμελητήριο Μαγνησίας. Σήμερα είναι σαν φάντασμα δίπλα στο κτίριο των Προσκόπων και παραμένει έτσι λόγω ασυμφωνίας των πολλών κληρονόμων. Έτσι έσβησε η παρουσία του στον χώρο της Νέας Ιωνίας, όχι όμως και η ιστορία του. Πηγές: Οδοιπορικό στους δρόμους της Νέας Ιωνίας του 1960, Προσωπικές μαρτυρίες, Λίτσας Καϊκλή, Φιλίτσας Φιλοσόγλου, Βασιλείου Πέτση, Νίκου Θεραπιώτη, Δ. Κωνσταντάρα-Σταθαρά «Συναξάρι των πρώτων οικιστών της Ν. Ι από το 1924», 2013.   Πριν εγκαταλλειφθεί λειτουργούσε ως ξυλαποθήκη

Βιβλιογραφία-Πηγές: "Προσφύγων πόλις", έκδοση της Πολιτιστικής Εστίας Μικρασιατών Νέας Ιωνίας, 2008 Οδοιπορικό στους δρόμους της Νέας Ιωνίας του 1960 Από την σελίδα Συζητώντας για την Μαγνησία Στο Πέρασμα Του Χρόνου

Όνομα καταγραφέα*:  ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΙΑΝΟΣ, ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΓΙΑΣΙΡΑΝΗ

Ημερομηνία καταγραφής**: 01-10-2020

* αυτός που εντόπισε/φωτογράφισε/αποδελτίωσε/κλπ. **ημερομηνία που έγινε η καταγραφή/φωτογράφηση/αποδελτίωση/κλπ. ***οι φωτογραφίες και οι χάρτες συμπληρώνονται εκτός δελτίου και κάτω από αυτό. Ευχαριστούμε για τη συνεισφορά σας στην καταγραφή της ελληνικής βιομηχανικής κληρονομιάς

 

Πηγή : "Προσφύγων πόλις", έκδοση της Πολιτιστικής Εστίας Μικρασιατών Νέας Ιωνίας, 2008

Πηγή : φωτογραφικό αρχείο κου Δ.Τσιάνου 26-09-20

Πηγή : φωτογραφικό αρχείο κου Δ.Τσιάνου 26-09-20

Πηγή : αεροφωτογραφία από πηγές του κου Τσιάνου
κτηματολογικοί χάρτες του 09-2009